Misschien herken je het wel: als kind heb je het gevoel dat je verkeerde ouders hebt. Je voelt dat je op de een of andere manier bij andere ouders bent terecht gekomen. Je snapt niet dat de mensen waarbij je woont zulke vreemde mensen zijn. Ze begrijpen jou niet en jij begrijpt hen niet.

Misschien zeg jij nu: “nee dat gevoel heb ik nooit gehad. Ik had fantastische ouders en voelde me elke dag geliefd en gezien.”   Of: ‘ja dat hebben alle kinderen toch wel als ze boos op hun ouders zijn?”

Dat was voor mij ook zeker waar. Ik had lieve ouders. Een vader die hard werkte om voor zijn gezin te zorgen. Een moeder die na haar trouwen gestopt was met werken. Wat in die tijd heel normaal was. Zij zorgde voor het huishouden en toen mijn broer en ik eenmaal geboren waren, zorgde zij voor ons. Wat dat betreft ontbrak het ons aan niets.

Ze hadden elkaar een dag voor het uitbreken van de oorlog ontmoet en hun relatie begon dus in een hele heftige periode. Mijn vader werd door de Duitsers te werk gesteld op een kantoor in Leer (Duitsland). Hij mocht wel elk weekend naar huis, als de treinen tenminste reden.

Misschien was dat wel de oorsprong van mijn moeders wens om ‘vooral het gezin bij elkaar te houden. Mijn vader was een lieve man, die zijn gevoelens niet echt uitte en zeker niet van conflicten hield. Al met al was het een goed nest waarin ik opgroeide. Maar toch had ik vaak dat gevoel dat ik niet in dit gezin paste.

Mijn moeder had me verteld dat ik vlak na mijn geboorte in de Kraamkliniek van het ziekenhuis, verwisseld was. Ze hadden mijn moeder een baby gebracht en mijn moeder zag direct dat het niet haar dochtertje was. Later, zeker in de puberteit, heb ik vaak gedacht: ‘Zie je nou wel. Stel dat ze zich vergist had en ik toch eigenlijk bij andere ouders hoorde’. Maar ook zat er wel dat diepe gevoel dat het wel klopte en dat ik echt bij deze mensen hoorde.

Ik weet nog goed dat vader, moeder, onze hond en ik op een zaterdag terugreden van een dagje weg met de auto. Ook iets wat ik vreselijk vond. Ik was een 13 jaar en wilde niet mijn ouders ‘gezellig mee naar het bos’. Wat ik wel wilde was, alleen thuis zitten, op mijn kamer plaatjes draaien of zo. Alles beter dan met mijn ouders op stap.

Ineens rijdt mijn vader van de weg af, de berm in. Ik hoor mijn moeder schreeuwen. Ik zit op dat moment te lezen op de achterbank. Tot op dat moment lekker in mijn eigen wereldje. Ik zie een boom op ons afkomen en het flitst letterlijk door mijn gedachten: “ zie je wel hij houdt niet van ons en wil ons dood hebben!’

Het is maar een flits, maar toch is die gedachte er.

Even later is er hulp van alle kanten. Eerst 2 jongens op een brommer die andere kant van de weg het zien gebeuren. En terwijl ik in de berm bescherming zoek bij Jasper, onze hond, merk ik dat mijn vader erg bezorgd is om mij en mijn moeder.

Gelukkig komen mijn vader en ik met de schrik vrij, maar mijn moeder moet daarna weken in het ziekenhuis liggen met allerlei botbreuken.

Een paar dagen later vertel ik aan mijn vader wat er door mijn hoofd flitste tijdens het ongeluk. Beiden schrikken we daar nog een keer van. Ik zeg ook tegen mijn vader, dat ik echt wel weet dat het niet zo is. Dat ie echt heel veel van mamma en mij houdt. Maar ik moet het toch kwijt dat ik het gedacht heb. Daar wordt later nooit meer over gepraat.

En toch als ik terug kijk op mijn leven weet ik dat die gedachte zo waar was voor mij.

Ik heb me nooit echt gezien, begrepen gevoeld. Als ik me rot om iets voelde, of ik zei dat ik een bepaald gevoel had, dan konden zowel mijn vader als moeder zeggen: ‘ Dat is niet zo. Dat voel je verkeerd’. Alsof steeds mijn gevoelens en gedachten ontkent werden.

Is het dan raar dat je niet meer vertrouwt op je gevoelens?

Is het dan raar dat je buiten jezelf op zoek gaat naar erkenning en liefde.

Is het dan raar dat je dan later, onbewust op zoek gaat naar de man die jou gaat geven wat jouw vader je niet heeft gegeven? Ook al heeft hij op zijn manier zo zijn best gedaan.

En dan komt het moment dat je beseft dat je eerst van jezelf moet houden. Dat je pas echte Liefde kunt geven, als je van jezelf houdt. Het lijken zulke clichés. Maar ze zijn zó waar.

Pas op het moment dat ik ging investeren in mijzelf en er zelf voor ging zorgen dat ik écht van me zelf ging houden, veranderde er zoveel in mijn leven.

Ik kwam in aanraking met mooie opleidingen die me lieten zien wat er voor beperkende overtuigingen in mijn Onderbewuste zaten. En hoe die beperkende overtuigingen me saboteerden om gelukkig te zijn en een fantastisch leven te hebben.

Ik ontdekte de Wet van Aantrekking en leerde hoe ik mijn eigen werkelijkheid kan creëren. En ik weet heel diep van binnen dat ik op het goede pad zit. Dat het mijn missie is om bewuste vrouwen te begeleiden om van zichzelf te gaan houden en hun Droomleven te gaan creëren.

Ben jij er klaar voor om jouw leven te gaan creëren, maar je weet niet waar je moet beginnen? Of je hebt weleens gehoord dat zoiets mogelijk is, maar je hebt geen idee hoe?

Neem dan contact met me op voor een Verhelderende Doorbraaksessie. We kijken waar ik je mee kan helpen, zodat jij weer kunt ontdekken wie je werkelijk wilt zijn.

Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten en te mogen coachen op weg naar een leven vol geluk en waarin jij je in balans voelt.

En woon je niet in de buurt van Groningen? Mijn coaching kan ook prima via Zoom of Video bellen.

Ken jij een vrouw die zich zal herkennen in het bovenstaande verhaal, deel dit dan met haar.

Wil je meer weten over wie ik ben en waarom ik je graag wil coachen? Kijk dan even hier.

P.S. Like ook mijn facebook pagina en blijf altijd op de hoogte van tips en nieuwtjes hoe jij meer uit je leven kan halen. Je hebt mij dan altijd als coach op zak.

Vraag hier mijn Gratis Geleide Meditatie aan, die jou helpt te ontspannen en op die manier ook weer dichter bij jezelf te komen.

Liefs, Marian-José