Ze bestaan dus echt nog!

Gisteren liep ik met mijn hondje buiten, toen ik een vrouw en een man hoorde aankomen. De man liep met een paar grote boodschappentassen en de vrouw liep een dikke meter achter hem. Ze kon hem bijna niet bijhouden op haar hakken.

Ik hoorde nog niet precies waar ze het over hadden, maar ik merkte aan de toon van hun stemmen dat ze niet echt liefdevol met elkaar praatten. Hij snauwde en mopperde tegen haar.

Dichterbij gekomen hoorde ik dat ze vroeg: “als we straks thuis zijn zal ik dan een lekkere kop koffie zetten?” Hij gromde en snauwde weer naar haar en ik hoorde dat ie zei: “Wat is dat nou voor een domme vraag. Laten we eerst maar zien dat we thuiskomen” Zij gaf nog niet op en haar pas wat versnellend om hem toch bij te kunnen houden zei ze: “ja maar dan mag ik dat toch nog wel vragen?” Hij gromde weer: ‘Wat zit je nou te zeuren. Loop toch eens door. Ik loop hier me verrot te sjouwen en jij stelt alleen maar domme vragen. Domme koe”

Ondertussen waren ze verder gelopen en ik kon het gesprek niet meer volgen, maar hun hele energie en houding spraken boekdelen.

Het eerste wat er in mij opkwam was: Ze bestaan nog steeds. Vrouwen die zich letterlijk laten koeioneren door hun partner. Die er dan achteraan rennen en vooral ook nog eens alles doen om hem vooral niet nog bozer te maken. Die sorry gaan zeggen. Sorry, waarvoor?

Het raakte me heel diep. Ik herkende de vrouw die ik jaren geleden nog was. Ik herkende me in die vrouw van gisteren. Zo was ik 18 jaar geleden ook nog. Toen was ik die vrouw. Die ondanks dat mijn vriend mij dag in dag uit vernederde, achter hem aan bleef lopen. Totaal mezelf wegcijferend.

Ik weet nog goed dat zijn moeder, na de zoveelste tik die ik van hem had gehad, tegen mij zei: “En toch houdt ie van je. Het is een goede jongen”

De onmacht die ik toen voelde. Gevangen zitten tussen weg willen gaan, maar ook niet weg willen. De keuze te moeten maken tussen wéér alleen zijn, of een slechte relatie.

Nu, op dit moment, lijkt zo’n keuze niet moeilijk, maar op dat moment, 17 jaar geleden, was ik al zo murw gemaakt dat ik het niet meer wist.

En toch kwam er dat ene moment. Dat moment dat ik toch voor mezelf koos. Het was het zoveelste moment dat ik vernederd was. Toen was er ineens die stem in mezelf en wist ik: ‘dit is niet wat ik wil! Als dit zo doorgaat, ben ik liever dood.”

Maar diep in me zat die kracht dat ik wilde leven. Echt leven. Ik wilde weg uit deze ellende en ik wilde en zou er alles aan doen dat dit op zou houden.

Het was alsof er een grote beschermengel op mijn schouder zat en ik weet zeker dat het Universum mijn wens had gehoord en alles in werking zette om mij te geven wat ik wilde.

De hulp kwam op een manier die ik nooit had verwacht: hij werd verliefd op een ander en dat was mijn redding. Eerlijk gezegd had ik op dat moment nog hele dubbele gevoelens. Ik voelde me bedrogen omdat ie een ander had, maar ik wist ook diep van binnen dat dit mijn weg naar een ander leven was.

En ja, ik was intens verdrietig. Ondanks de slechte relatie kwam ik in een rouwproces van loslaten van het sprookje waar ik zo in had geloofd. Maar ik voelde ook wel dat dit me nooit meer zou gebeuren. Ik weet nog dat ik letterlijk dacht: “ik moet wel heel weinig van mezelf gehouden hebben dat ik dit heb toegelaten.”

Dat is voor mij het begin geweest van mijn zoektocht naar mezelf. Dit was het startpunt. Ik ging boeken lezen over jezelf terugvinden, workshops volgen, coaching opleidingen doen. Ik nam coaches die me verder hielpen om in mijn kracht te komen. Ik maakte toen de keuze vanaf nu in eerst in mijzelf te investeren en zelf eerst écht gelukkig te gaan worden. De rest kwam eventueel later wel.

Daar werd ik door het Universum weer aan herinnerd toen ik gister met mijn hondje buiten liep. Ik wilde diep van binnen wel tegen de vrouw roepen: ‘stop daar eens mee! Ga voor jezelf kiezen in plaats van je zo te laten vernederen op straat. Je bent heel veel meer waard dan zo’n gast! Stap in je kracht en kies voor jezelf!’

Maar ik weet als geen ander dat daar moed voor nodig is. Dat er een bepaald moment komt dat je diep van binnen weet : ‘Dit klopt niet! Ik ben meer waard!’ En dan zet je de eerste stap.

Ben jij zover om die eerste stap te zetten en wil je graag een steuntje in de rug om de vrouw te worden die je onderweg bent kwijt geraakt? Om de vrouw te worden die zichzelf alleen het beste gunt? Stap jij terug in je kracht?

Voel je na het lezen van mijn verhaal dat ik degene ben die jou verder op weg kan helpen naar het leven van jouw dromen, aarzel dan niet en vraag vandaag nog een Verhelderende Doorbraaksessie aan. Dan gaan we kijken hoe ik jou kan begeleiden op jouw pad.

Ik kijk er naar uit jou te begeleiden op weg naar jouw stralende toekomst.

Woon je niet in de buurt van Groningen? Geen probleem: mijn coaching kan ook via SKYPE.

Liefs,

Marian-José

P.S. Ik ben heel benieuwd of mijn verhaal je geraakt heeft. Herken je dingen? Heeft het je inzichten gegeven? Wil je het met me delen in een reactie? Dat zou ik echt super waarderen.